W moim wypadku przygoda z tą hipokryzją, a może paranoją zaczęła się kilka lat temu, może ze dwa, będąc dokładnym.
Zaczęła się od obrazków w internecie przedstawiających troje ludzi ubranych jak dla mnie totalnie nie zrozumiale, dziwne wiszące bluzki u dziewczyn, szalik do garnituru i jakaś chyba sztruksowa marynarka zwieńczona kapeluszem u faceta, u całej trójki Ray Bany. A cały ten cyrk ozdobiony napisem o alternatywności i przekraczaniu jej granic przez rzeczoną trójkę.
Cała subkultura jednocześnie zarzeka się, że nie istnieje, choć wszyscy zajmują się podobnymi rzeczami oraz podobnie się ubierają(są to chyba jakieś wyznaczniki subkultury). Zajmują się byciem przeciwko komercji i byciem vintage. Zwłaszcza ich iPhony spełniają oba te kryteria.
Wracając zaś do kwestii czym są hipokryzją, czy paranoją to chyba są i jednym i drugim. Paranoją, przez wypieranie się jakoby byli subkulturą, a hipokryzją trochę z tego samego powodu co paranoją(i vice versa), ale też dla tego, że iPhony naprawdę są przecież i vintage i jak oni to mówią "undergroundowe".
Właśnie. Underground. Kolejny miernik hipsterskości. Ja z tym, że moje notki na blogu widziało może łącznie ze 345 osób jestem "undergroundowym" twórcą i myślicielem. I nic w tym złego, że szukają mało znanych autorów, ale nie widzę sensu obwoływać kogoś geniuszem tylko dlatego, że jest mało znany.
W samym hipsteryźmie można wyróżnić też jakby dwa nurty. Hipsterów zwyczajnych, którzy na pytanie czy są hipsterami odpowiadają krótko tak, lub nie(Ci przeczący są krypto-przedstawicielami drugiego nurtu). Oraz ultra, lub mniej poprawnie historycznie uber hipsterów, którzy na to pytanie odpowiadają słowotokiem, że nie dadzą się zamknąć w ramce subkultury, bo oni są: "jedyni, unikalni i niepowtarzalni.". Co jest takiego w tej w tej subkulturze, że w ogóle (nie)istnieje?
Równie dobrze ja mogę zadać sobie pytanie: Dlaczego jestem metalem? Jestem? Niby tak wyglądam, tak się zachowuję(tak mówią), ale nie czuję się metalem. Chcę się dobrze bawić i nie przejmować niczym póki to nie szkodzi nikomu. Może oni też tak chcą, tylko ich bezformowa forma zdaje się ich strasznie zniewalać, bo muszą być undergroundowi, albo stracą cały szacunek u hipsterskiej braci, jako Ci-którzy-zaprzedali-dusze-komercji.
Jeszcze dwie rzeczy mi się przypomniały. Hipsterzy chcą być naraz vintage i undergroundowi, czyli słuchają bootlegów kapel garażowych z lat 80tych. Ale! Chcą być również awangardowi i tu widzę dwa zgrzyty. Awangardowość i bycie vintage, to czysta hipokryzja i oksymoron, ale awangardowość i bycie underground również brzmi śmiesznie, bo gdyby którykolwiek wynalazca chciał być undergroundowy to oni nie mieli by swoich iPhonów. A ta druga rzecz to taki trochę poemat dygresyjny. Otóż. Żeby być hipsterem trzeba być undergroundowym, ale aktualnie wszystko co jest hipsterskie jest już wręcz mainstreamowe więc jak oni mogą być hipsterami skoro są mainstreamowi? Możemy wręcz wysunąć z tego wniosek, że wszyscy nie hipsterzy są hipsterami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz